Bij wijze van ander perspectief:
Wat je "wild gras" wil noemen en of je dat in je tuin wenst of niet, mag je helemaal zelf bepalen.
Egaal groene en effen grastapijten zijn statussymbolen uit de late Middeleeuwen, omdat er veel tijd, geld en energie in kruipt om ze zo te houden.
Ook vandaag staan ze m.i. mijlen ver af van de slogan: "een tuin is keihard genieten".
Naast de eindeloze maaibeurten wordt er geverticuteerd, gewied, kwistig gestrooid met herbiciden en kalk en meststoffen, gejaagd op mollen, gif gestrooid tegen mieren, aaltjes gestrooid tegen emelten en engerlingen, gesakkerd op eksters en spechten die die emelten en engerlingen gratis voor je willen opruimen, zelfs al dan niet stiekem gesproeid tijdens te droge zomers.
Dikwijls zonder te begrijpen waarom, zonder na te gaan of het wel wenselijk is, zonder zelfs maar na te denken over de impact op het bodemleven en het milieu.
(Om herhaling te vermijden:
https://www.tuinadvies.be/tuinvrienden/forum/33/tuinbabbel/72283/verticuteren-bekalken-bemesten)
Als je geluk afhangt van een egaal groen en effen grastapijt, kan je m.i. daarom beter kunstgras leggen, liefst zonder een ondergrond van kankerverwekkend rubber.
Af en toe stofzuigen en klaar.
Om misverstanden te vermijden: ik heb een hekel aan kunstgras. Ik heb een grotere hekel aan egaal groene en effen grastapijten. Het zijn ecologische woestijnen.
Voor wat het waarde is: ja, we hebben in onze tuin zelfs nog wat gras.
We genieten van de bloemen die er een flink deel van het jaar kleur in brengen (zelfs tijdens de droogte en hittegolven vorig jaar bleef duizendblad hier groen tussen al dat dor), zijn nieuwsgierig naar de insecten die erop af komen, zien de vogels er eten komen zoeken voor hun jongen.
Wanneer we maaien, wat we vorig jaar misschien vier keer gedaan hebben, laten we zoveel mogelijk frisse bloemen staan.
En ja, ook hier wordt wat gewied. De schijnaardbei, een invasieve exoot, hebben we ondertussen onder controle.